Na een periode geen hond te hebben gehad, kwam ik in contact met een Clumber Spaniël via de familie van mijn man. Ik was op slag verliefd op het uiterlijk en karakter, en was gelijk verkocht toen ik hoorde dat er een nestje zou komen. Helaas moesten we wel acht maanden wachten voor dat moeder Katie zo ver was.

15 februari 2011 werd Cooper geboren, het was een nest van 8 pups, 5 teefjes en 3 reutjes. Bij de eerste ontmoeting de 2^de dag na de geboorte viel mijn oog gelijk op 1 van de 8 en ja, het was een reutje. Ik ging 2 tot 3 keer per week kijken en werd steeds meer verliefd op die ene hond, voor mij was het Cooper. Maar de fokker was daar nog niet zo zeker van, achteraf was het plagen. Na 5 weken kreeg ik pas officieel te horen dat ik het hondje kreeg die ik in die weken in mijn hart had gesloten. 13 april mocht Cooper mee naar huis, het was letterlijk en figuurlijk een zonnige dag. Ik had 5 weken vakantie opgenomen om de eerste opvoeding van Cooper op me te nemen. Cooper was en is nog steeds een lieve, attente, heel nieuwsgierige, sociale hond, maar toch geen allemansvriend. Hij is dol op knuffels en kleine dieren zoals kippen en konijnen.

Net voor zijn derde verjaardag botste er een andere hond ongelukkig tegen hem aan waarbij Cooper een gecompliceerde elleboogbreuk opliep. De dag later werd Cooper geopereerd en de revalidatie ging moeizaam. Cooper wist niet hoe hij moest lopen.

Hij is drieënhalve week opgenomen geweest in een revalidatiecentrum in België, Het Waterhof, waar ze ze meer dan fantastisch hun best hebben gedaan. Op zondagavond brachten we hem weg en op zaterdagochtend haalde we hem op. Wat duurde de weken lang zonder hem. Eenmaal thuis hebben hem verder leren lopen met behulp van een dwergkonijn, hier was hij zo gek op dat hij me achtervolgende wanneer ik hiermee op mijn arm liep. Cooper is een aantal keren geopereerd, maar helaas zonder vooruitgang. Om een lang verhaal kort te maken, Cooper is blijvend invalide maar geniet van het leven. Hij draagt een brace ter ondersteuning en loopt kleine stukjes. Hij wordt verder vervoerd in een doggy-ride en kan op deze manier toch mee tijdens een heerlijke wandeling. Cooper geeft zelf duidelijk aan wanneer hij erin en eruit wil.

Vrij snel na zijn eerste operatie kreeg Cooper last van huidontstekingen en had hij veel jeuk. Ook had hij oorontstekingen. Onderzoek wees op niets uit, dus werd het gehouden op een voedselallergie. We probeerde hypoallergene voeding voor acht weken, zonder resultaten, toen zelf koken, en ook dit was een drama. De darmen raakte van streek. Toen aan de kruiden tegen allergieën, ook zonder effect. En zo bleven we maar door proberen. Mijn schoonzus adviseerde me te bellen met Farmfood en zo ben ik in december 2015 in contact gekomen met Annelie van Farmfood, die me begeleidde bij de voeding van Cooper. Ze geeft adviezen wanneer hij bepaalde medicatie gebruikt. Vanaf dat moment is Cooper zijn huid rustiger geworden, en zijn ontlasting veel beter en dikker. Maar niet alleen  vindt hij het super lekker, hij heeft ook nog nooit zo goed gegeten, hij moest altijd gestimuleerd of geholpen worden. De bak is nu ook zo leeg. Ik heb Annelie op de WhatsApp, zij is hierop altijd bereikbaar. Zelfs op een feestdag of toen ze in Engeland op de Crufts was belde ze me op toen ik een app had gestuurd, ik kreeg toen hele goede adviezen waar ik mee verder kon.

Naast voeding krijgen onze jongens ook trainertjes en andere lekkernijen van Farmfood, ze zijn er dol op.

Ik ben heel blij met de samenwerking en de service van Farmfood en Cooper, en z’n maatje Hooch al helemaal.