Sommige statements ontstaan gewoon. Als je probeert te achterhalen wanneer een bepaalde uitdrukking een statement werd, blijkt dit vrijwel onmogelijk te zijn. Heel langzaam is het de dagelijkse conversaties binnengeslopen. Neem nou bijvoorbeeld het statement “uw hond heeft een voedselallergie”. Tot eind jaren 80 hoorde je, voor zover ik mij kan herinneren, de diagnose voedselallergie vrijwel nooit. Na de eeuwwisseling kwam het woord “voedselallergie” steeds vaker voor wanneer mensen ons belden vanwege een probleem met hun hond. Vooral als het een darm- of huidprobleem betrof. Dit is nog steeds zo. Wanneer je dan vraagt of dit onderzocht is, horen wij regelmatig dat dit niet het geval is, maar dat het volgens de dierenarts vrijwel zeker het geval is. Op zich niks mis mee, ware het niet dat sommige dierenartsen nog steeds moeite hebben om door te verwijzen naar iemand die voeding gestudeerd heeft, oftewel een “diëtist”, in dit geval een (honden) voedingsdeskundige, maar zelf zonder bewijs een schuldige gaat aanwijzen van de vermeende voedselallergie. Net als in de rechtspraak geldt ook hier “alles of iedereen is onschuldig totdat het tegendeel bewezen is”. Doch evenals in de menselijke samenleving een bepaalde bevolkingsgroep, wordt een ingrediënt in de voeding vanzelf “schuldig” wanneer men dit maar vaak en hard genoeg roept. Bijvoorbeeld granen.

Net als bij het statement “voedselallergie” is het vrijwel onmogelijk te achterhalen wanneer het statement “Granen zijn slecht voor honden” is ontstaan, maar heel langzaam is dit begrip het brein van de hondeneigenaren binnengesijpelt. Dit fenomeen werd nog versterkt doordat er steeds meer granenvrije voeders op de markt verschenen omdat bepaalde producenten graag een graantje mee wilden pikken. Dat ook zij in plaats van granen aardappelen, erwten en dergelijke gingen gebruiken waarvan reeds lang bekend was dat daar nog bepaalde gif- en remstoffen (o.a. glycoalkaloïden, solanine, chaconine, antigenen, trypsine-inhibitoren en dergelijke) in zitten, mocht de pret niet drukken. Dat de eersten alweer gestopt zijn met het gebruik van aardappelen vanwege optredende problemen doet helaas niet ter zake: Het statement is gemaakt en de trend is gezet!

Dat wij niet meedoen aan deze, voor zover wij weten ongezonde trend zal je niet verbazen. Vooral niet wanneer je het volgende wetenschappelijke artikel hebt gelezen: The genomic signature of dog domestication reveals adaptation to a starch-rich diet”. En omdat er, net als bij mensen, soms ook bij honden sprake kan zijn van een tarweglutenallergie hebben wij ook een glutenvrije Farm Food HE zonder tarwe.

Ik hoop dat je, in het belang van onze honden, net als ik bij het statement “graanvrij” denkt: Hoe krom wil je het hebben…?