Spanie is mijn alles

Haar officiële naam is Feel the Beat Of Inannas, maar ik noem haar Spanie. Dat spreek je uit als Spennie. In vertrouwelijke buien wordt het al snel Spannetje of Span. Tegenover de buitenwereld heb ik het vaak over ‘het meisje’ of ‘mijn meisje’. Toen ik haar kreeg was ze 11 weken oud; nu ruim anderhalf jaar.

Ik schrijf dagelijks over mijn ‘blauwschimmel’ op Facebook. Het gaat dan om gesprekjes of gebeurtenissen die we samen hebben of beleven; zo’n beetje een hap snap gebeuren. Bijvoorbeeld: Ik heb het meisje gezegd dat ik morgen niet over haar schrijf op Facebook omdat ze ‘m vanmorgen is gesmeerd. Zolang ze thuis woont hoort ze zich aan de huisregels te houden, dus: luisteren naar de baas. En net: er vandoor gaan zonder toestemming van mij. ‘Schrijf je vandaag echt niks over me?’ vraagt ze ineens. ‘Je zit ergens mee he?’ “Ja, dat je voor het wegrennen je excuses niet heb aangeboden”, ‘M’n wat?’ “Je hebt geen ‘sorry’ geblaft.” ‘Sorry dan’. “Je meent het niet echt Span.” ‘Hoe weet jij dat?’ “Als je het had gemeend dan had je je staart keurig tussen je poten gedaan, maar je kwispelt….”

Ik ben bezig een boekje over haar te maken. Daarin schrijf ik onder andere over haar ‘hangplekken’ in huis, over het eigen taaltje dat ik met haar spreek, over haar gedrag, hoe ik daarop inhaak en ons dagprogramma. Vanaf puppy af aan heb ik haar gewend overal mee naar toe te nemen. Dan heb ik altijd een ‘luiertas’ bij me. Om de inhoud lacht iedereen die het hoor zich een kriek: een bakje voor haar brokken, een bak voor water, een touwkluif, een speeltje zonder piep (!), brokken, snoepjes, een fles met water, een kluif en een handdoek. Die handdoek leg ik altijd neer naast de plaats waar ikzelf zit. Daar gaat ze dan ook keurig op liggen. Bij vrienden, maar ook bij (sterren) restaurant waar honden worden toegelaten. Na twee of drie gangen laat ik haar altijd even uit. Dat werkt prima. In restaurant vraag ik bij voorkeur een tafel in een hoekje, zodat ik Spanie zo kan plaatsen dat ze niet te veel prikkels krijgt.]Dit terzijde. In de luiertas zit ook een schoonmaakmiddel en huishoudrol, mocht ze onverwacht gaan overgeven of toch een plasje plegen. En uiteraard plasticzakjes om het een en ander in op te ruimen. Een tweede handdoek zit erin om haar af te drogen voor als het regent. Zoals u merkt ben ik wat Span betreft compleet ‘selfsupporting’. Het geeft een onafhankelijk gevoel om wat dit betreft van niemand afhankelijk te zien en ‘van buitenaf’ wordt het zeer gewaardeerd.

Ik heb drie cursussen met haar gevolgd en heb nu met haar privéles om individueel spelletjes met haar te kunnen doen. Ik lees nog steeds boeken over honden(gedrag), spreek met hondenbezitters, koppel zo nodig met vragen terug naar de fokker, trimster, dierenarts(assistente) en docent en ik ben behoorlijk consequent. Ik trek alle registers open om het optimale uit ons beide te halen.

Spannetjes is ook een beetje bekend aan het worden. Ze heeft op de cover gestaan van ons wijkblad en in genoemd medium schrijf ik in elke editie een column over haar. Zelf wil ze volgens mij ook verder, want ineens blafte ze: ‘Ik wil naar het nonnenklooster in Vught’….

Maarten van Ijzer, Arnhem.