Drie dagen in de week sta ik ’s morgens met een glimlach op mijn gezicht op, spring mijn bed uit, stap onder de douche en tref de voorbereidingen voor een ochtend praktijk speuren. Thermoskan heet water voor een bakje koffie of thee, een paar bammetjes voor de broodnodige koolhydraten, de portofoons uit de lader en in mijn rugzak. Mijn overige spullen – speurlijnen, speurtuigen, geurlapjes, beloningsvoertjes, liggen al in mijn busje, dat ik na het ontbijt met gezwinde spoed naar mijn speurbos stuur. Ik arriveer ruim op tijd op de parkeerplaats voor het Heumens oord, waar ik met een beker koffie in mijn hand op mijn gemak de speurrapportjes van de vorige keer doorneem. De eerste kandidaat arriveert als ik de weersomstandigheden in kaart heb gebracht. Temperatuur, windkracht en richting, luchtvochtigheid, dit zijn allemaal factoren die van invloed zijn op het te leggen spoor. Babs met Wombat, een Australische Kelpie, staan klaar voor hun tweede speur les.

Wombat is een zeer gedreven hondje, wat onzeker en enigszins wantrouwend naar vreemden. Toch komt ze deze keer mij enthousiast tegemoet, ze heeft er zin in.  Babs vertelt dat Wombat al opgewonden wordt zodra zij haar speurtuigje ziet. Terwijl Wombat ongeduldig blaffend achterblijft, loop ik het eerste spoortje voor haar uit. Na een paar minuten vraag ik via de portofoon aan Babs om Wombat het geurlapje aan te bieden en op zoek te gaan naar mij. Wombat gaat als een speer het pad op waar ik in ben gegaan.

Ze schiet het paadje waar ik links ben gegaan voorbij, maar komt al snel tot de ontdekking dat ze mijn spoor niet meer ruikt. Ze draait vliegensvlug om, zet haar neus aan de grond en stofzuigert de bocht om. Hebbes, ze heeft mijn spoor weer te pakken. Een stukje verderop sta ik verborgen achter een boom te wachten tot ze me gevonden heeft. Ze zakt op haar achterhand, voorpootjes in de lucht en neemt haar beloning in ontvangst. Missie volbracht. Zo loop ik nog een aantal spoortjes voor Wombat uit waarbij ik de moeilijkheidsgraad varieer. Wombat doet het geweldig vandaag. Ze negeert zelfs 3 loslopende honden die graag kennis met haar willen komen maken volledig. “Wegwezen, ik ben aan het werk” lijkt ze te zeggen. Na afloop is ze moe maar voldaan, speuren is een inspannende bezigheid. Babs is trots op de prestaties van haar hond en steekt dat niet onder stoelen of banken. Ze vindt het geweldig om te zien hoe Wombat zich ontwikkelt. Met een brede grijns op haar gezicht neemt ze afscheid van mij. Tot de volgende keer!

Ik schrijf in mijn speurrapportje: Wombat speurde goed vandaag, hoog tempo, mooi diep op de keuzemomenten. Dit is een natuurtalentje!

Ik neem nog een bakkie en wacht op de volgende cursist.

Auteur: Ruud Sip – praktijkspeuren.nl